Το 1945 ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ, που ανακάλυψε την πενικιλίνη, προειδοποίησε τον κόσμο ότι οι γιατροί έκαναν κατάχρησή της, χορηγώντας τη σε ασθενείς που δεν τη χρειάζονταν.
Ο Φλέμινγκ ήξερε ότι τα αντιβιοτικά είναι διαφορετικά από όλους τους άλλους τύπους φαρμάκων.

Είναι τα μόνα φάρμακα που χάνουν την αποτελεσματικότητά τους με τη συχνή χρήση. Αντίθετα με τ' άλλα φάρμακα, τα αντιβιοτικά χαίρουν ευρείας εκτίμησης.

Η συχνή χρήση αντιβιοτικών από ένα άτομο επηρεάζει την αποτελεσματικότητά τους για όλους τους άλλους χρήστες.
Γιατί, λοιπόν, δεν έχουμε καταφέρει να σταματήσουμε τη διαδεδομένη κατάχρηση των αντιβιοτικών;
Γιατί οι γιατροί συνεχίζουν την υπερβολική συνταγογράφησή τους και γιατί οι ασθενείς εξακολουθούν να ζητούν τη χορήγησή τους;
Γιατί οι ενημερωτικές καμπάνιες δεν έχουν αποτελέσματα;

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση που διεξήγαγε το Medscape σε 800 γιατρούς και 1100 ασθενείς δίνει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.
Ο κυριότερος λόγος που οδηγεί τους γιατρούς στην υπερβολική συνταγογράφηση αντιβιοτικών είναι ο φόβος για το άγνωστο, ή ότι μπορεί να κάνουν λάθος.
Η επιστημονική κατάρτιση, όσο άρτια κι αν είναι, δεν μπορεί να υπερνικήσει το φόβο αυτό.
Δεν υπάρχουν εξετάσεις που να βοηθούν το γιατρό να διακρίνει τις βακτηριδιακές από τις ιογενείς μολύνσεις. Γι αυτό ο γιατρός, που πρέπει να πάρει γρήγορα μια απόφαση, η οποία πιθανόν να έχει ολέθριες συνέπειες αν είναι λανθασμένη (ακόμα κι αν η πιθανότητα αυτή είναι πολύ μικρή), θα προτιμήσει να χορηγήσει αντιβίωση στον ασθενή με το σκεπτικό ότι «ωφελεί και δεν βλάπτει».

Αν οι γιατροί γνώριζαν καλύτερα τον κίνδυνο της άμεσης βλάβης που μπορεί να προκαλέσουν τα αντιβιοτικά στον ασθενή, πιθανόν να ήταν πιο φειδωλοί στη χορήγησή τους.

Από την πλευρά των ασθενών, το 97% των ερωτηθέντων γνωρίζει ότι η συχνή χρήση των αντιβιοτικών εξασθενεί την αποτελεσματικότητά τους και η θεραπεία των μολύνσεων γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Γιατί , λοιπόν, οι ασθενείς εξακολουθούν να ζητούν αντιβιοτικά για τις κοινές μολύνσεις; Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα είναι ότι θέλουν να γίνουν γρήγορα καλά και νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια με την αντιβίωση. Το συμπέρασμα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι ότι, σ' ένα μεγάλο βαθμό, η χορήγηση αντιβιοτικών γίνεται για καθαρά ψυχολογικούς λόγους.

Τόσο ο γιατρός, όσο και ο ασθενής, νιώθουν καλύτερα με τη σκέψη ότι έτσι αντιμετωπίζουν την πιθανότητα τόσο της ιογενούς όσο και της βακτηριδιακής μόλυνσης.

Πρέπει , τόσο οι γιατροί όσο και οι ασθενείς, να καταβάλουν προσπάθειες μείωσης της άσκοπης συνταγογράφησης των αντιβιοτικών.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί αν έχουν πάντα υπόψη τους ότι τα αντιβιοτικά μπορεί να έχουν σοβαρές, βλαβερές, ακόμα και μοιραίες παρενέργειες.