Παρόλα αυτά δεν αποτελεί την πρώτη επιλογή σε περιπτώσεις οξείας σκωληκοειδίτιδας, καθώς θεωρείται ότι απαιτεί μεγαλύτερη παραμονή στο χειρουργείο, ενέχει μεγαλύτερο ρίσκο δημιουργίας ενδοκοιλιακών αποστημάτων λόγω διασποράς της φλεγμονής και έχει μεγαλύτερο κόστος.
Ο τελευταίος παράγοντας, αν και δεν έπρεπε να είναι καθοριστικός, έχει παίξει ρόλο τα τελευταία χρόνια λόγω του περιορισμού των προϋπολογισμών των νοσοκομείων. Όσο περιορίζονται οι οικονομικές δυνατότητες, τόσο πιο εύκολα στρέφονται τα ιατρικά επιτελεία στην επιλογή της επέμβασης ανοιχτής σκωληκοειδεκτομής.

Όμως, οι πλέον σύγχρονες έρευνες δείχνουν ότι τα παραπάνω μειονεκτήματα δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. Έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε 450 ασθενείς σε νοσοκομείο της Ραγκούσα στην Ιταλία από το 2008 μέχρι το 2012 και δημοσιεύθηκε το 2014 στο περιοδικό BMC Surg, παρουσίασε ιδιαίτερα ενδιαφέροντα στοιχεία.

Καταρχάς, ανέτρεψε την εκτίμηση περί αυξημένου κόστους καθώς, κατά μέσο όρο, οι εγχειρήσεις με ανοιχτή επέμβαση κόστισαν συνολικά περισσότερο. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, και στον περιορισμό της παραμονής στο νοσοκομείο για όσους ασθενείς χειρουργήθηκαν λαπαροσκοπικά. Επιπλέον, η διαφοροποίηση στη διάρκεια της εγχείρησης είναι υπαρκτή αλλά εντός περιορισμένων, μη στατιστικά σημαντικών πλαισίων.

Τέλος, επιβεβαιώθηκαν όλα τα προτερήματα της λαπαροσκοπικής προσέγγισης, καθώς αναδείχθηκε η σαφής διαφορά στο επίπεδο των ημερών παραμονής στο νοσοκομείο και, κυρίως, στην πιθανότητα να εμφανιστούν μετεγχειρητικές επιπλοκές.

Ακόμα και στις περιπτώσεις που υπάρχει υποψία οξείας σκωληκοειδίτιδας, η λαπαροσκόπηση είναι το ενδεδειγμένο διαγνωστικό εργαλείο, καθώς επιτρέπει μια πλήρη εξέταση της περιτοναϊκής κοιλότητας.

Συνολικά, σταθμίζοντας τις δύο προσεγγίσεις, φαίνεται ότι οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες ώστε η λαπαροσκοπική προσέγγιση να αποτελεί την κύρια επιλογή και στις περιπτώσεις της οξείας σκωληκοειδίτιδας.

Μια προσωπική εκτίμηση.

Μετά από πολυετή νοσοκομειακή άσκηση της χειρουργικής η εμπειρία μας οδήγησε στα εξής:

Η έννοια χρόνια σκωληκοειδίτιδα που λέγανε οι παλιοί χειρουργοί δεν υπάρχει. Επομένως, χειρουργούμε περιστατικά μόνο «οξείας σκωληκοειδίτιδας». Επίσης τα  τελευταία χρόνια, έχουν αυξηθεί δραματικά τα περιστατικά παραμελημένων σκωληκοειδίτιδων καθώς, για ευνόητους λόγους, οι ασθενείς – και μάλιστα τελευταία όχι μόνον άτομα από το χώρο των μεταναστών – καθυστερούν να ζητήσουν ιατρική βοήθεια ή χρησιμοποιούν παυσίπονα μέχρι να μην μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Πολύ συχνά πλέον είμαστε αντιμέτωποι με περιστατικά ρήξης της σκωληκοειδούς και περιτονίτιδας. Σε αυτά τα περιστατικά ούτε καν υπάρχει η σκέψη για την λαπαροσκοπική σκωληκοειδεκτομή.

Στον αντίποδα αυτών των περιστατικών υπάρχουν πράγματι εκείνες οι περιπτώσεις με ασαφή επεισόδια πόνου στην κοιλιά, που δεν πείθουν μεν ότι είναι σκωληκοειδίτιδα αλλά, παρά τον πλήρη εργαστηριακό έλεγχο, δεν μπορούμε και να την αποκλείσουμε.

Σε αυτές τις περιπτώσεις η λαπαροσκόπηση μας δίνει τη δυνατότητα να ελέγξουμε όλη την κοιλιά,  κάτι που δεν μπορεί να γίνει από μία τομή 2 εκατοστών δεξιά, και να αφαιρέσουμε τη σκωληκοειδή εφόσον δεν βρεθεί κάτι διαφορετικό.

Το αισθητικό θέμα δεν είναι επιχείρημα υπέρ της λαπαροσκοπικής σκωληκοειδεκτομής, καθώς η τομή στην κλασσική ανοικτή μέθοδο είναι μικρότερη από το άθροισμα των τομών της λαπαροσκοπικής, μπορεί να γίνει η σύγκλειση με ραφή ενδοδερμική πλαστικής και να είναι πράγματι αδιόρατη. Η εγχείρηση όμως της σκωληκοειδεκτομής μπορεί να εξελιχθεί σε μια ιδιαίτερα μπερδεμένη και βαρεία υπόθεση, που θα απαιτήσειεπέκταση της τομής, τοποθέτηση σωλήνων παροχέτευσης κλπ. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, η λαπαροσκοπική μέθοδος θα έχει ήδη μετατραπεί σε ανοικτή υποχρεωτικά.