Η αντίληψη αυτή ενισχύεται από εμπειρίες της Ελλάδας πολλών δεκαετιών πίσω, όταν ο θάνατος από περιτονίτιδα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, εν αντιθέσει με σήμερα όπου γίνεται είδηση στα ΜΜΕ. Επιπλέον, διατηρείται με άλλον τρόπο από δημοφιλείς ιατρικές σειρές όπου χειρουργικά περιστατικά αντιμετωπίζονται με αντίπαλο το χρόνο και η ζωή του ασθενούς παίζεται σε κάθε δευτερόλεπτο.

Η αίσθηση ότι όλα κρέμονται από μια κλωστή αγχώνει τους ασθενείς, τους συγγενείς τους και, σαφώς, η πίεση αυτή μεταφέρεται στους γιατρούς. Όμως, η πραγματικότητα όσον αφορά τη σχέση της σκωληκοειδίτιδας με το χρόνο είναι πολύ διαφορετική.

Κατ αρχάς, η αναμονή πριν το χειρουργείο μέσα στο νοσοκομείο δεν είναι ούτε πεταμένος χρόνος ούτε θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του ασθενούς αν αξιοποιηθεί σωστά. Η διάγνωση της σκωληκοειδίτιδας είναι μια αρκετά σύνθετη κατάσταση και είναι αναγκαίο κάποιο χρονικό διάστημα για την πραγματοποίηση διαγνωστικών εξετάσεων. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο υπερηχογραφικός έλεγχος σε μια νεαρή γυναίκα που πονάει χαμηλά δεξιά στην κοιλιά της. Στη προκειμένη περίπτωση σε μια πολύ μικρή περιοχή υπάρχουν συνήθως σε επαφή μεταξύ τους η σάλπιγγα, η ωοθήκη, ο ουρητήρας, η σκωληκοειδής και το έντερο. Η φλεγμονή σε οποιοδήποτε από αυτά τα όργανα μπορεί να προκαλέσει πόνο στη περιοχή, και να μπερδέψει τη διάγνωση και να οδηγήσει σε περιττά χειρουργεία.

Εκτός από τη σκωληκοειδίτιδα συνήθως οι υπόλοιπες παθήσεις αντιμετωπίζονται συντηρητικά.

Επιπλέον,  η χορήγηση αντιβιοτικών αντιμετωπίζει τον κίνδυνο ρήξης της σκωληκοειδίτιδας,  ενώ μπορεί να αποτελέσει και την οριστική λύση για την πλήρη αντιμετώπιση της σκωληκοειδίτιδας.

Το κυριότερο ζήτημα, σε κάθε περίπτωση, είναι η σχέση της αναμονής με τις χειρουργικές και μεταχειρουργικές επιπλοκές. Αλλά και σε αυτό σημείο, αμφισβητείται σήμερα ότι θεωρούνταν γενικά σωστό μέχρι τώρα.

Σύμφωνα με έρευνα η οποία συμπεριέλαβε 7500 ασθενείς και πραγματοποιήθηκε από το University of Washington, προκύπτει ότι δεν υπάρχει σχέση ανάμεσα στο χρόνο αναμονής και την εμφάνιση επιπλοκών. Εμφανίστηκαν διαφοροποιήσεις που σχετίζονται με την ηλικία, την πρόσβαση σε δημόσια ή ιδιωτική υγεία και την κοινωνική σύνθεση όμως ο μέσος όρος αναμονής δεν διαφοροποιείται μεταξύ όσων εμφάνισαν επιπλοκές και σε όσους δεν είχαν κάποιο πρόβλημα.

Ο επικεφαλής της έρευνας, Δρ. Drake, δήλωσε ότι η εμφάνιση επιπλοκών αποτελεί ένα πολύ-παραγοντικό ζήτημα για το οποίο απαιτείται περισσότερη έρευνα και δεν πρέπει να απλοποιείται στο ερώτημα «πόσο χρόνο πέρασε ο ασθενής με το πρόβλημα».