Η ανάπτυξη ενός διαβητικού έλκους δεν είναι από μόνη της η κύρια αιτία ανησυχίας μας σε έναν ασθενή. Η λοίμωξη και η φλεγμονή του είναι οι αιτίες που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο το πόδι ενός διαβητικού, καθώς πυροδοτούν μια σειρά από επικίνδυνες αντιδράσεις για τη βιωσιμότητα ενός, ούτως ή άλλως, προβληματικού και ισχαιμικού άκρου.

Η αντιμετώπιση της φλεγμονής είναι το πρώτο μέλημα ενός γιατρού που ασχολείται με το θέμα, χωρίς να γίνεται αφενός κατάχρηση αντιβιοτικών, που δημιουργεί ανθεκτικά στελέχη μικροβίων και οδηγεί στη χρήση όλο και ισχυρότερων φαρμάκων με περισσότερες παρενέργειες, αυξημένο κόστος, παρατεταμένη νοσηλεία και αφετέρου σε περιττές εργαστηριακές εξετάσεις, που οδηγούν σε άχρηστες και μη αναγκαίες θεραπείες.

Θα πρέπει λοιπόν να γνωρίζετε τα εξής:

- Όλες οι δερματικές βλάβες, έλκη είναι επιμολυσμένα με μικροοργανισμούς.
- Η κλινική διάγνωση της λοίμωξης βασίζεται στην παρουσία τοπικών ή γενικών στοιχείων φλεγμονής όπως π.χ. η ερυθρότητα, το πρήξιμο, ο πόνος, η διόγκωση κλπ.
- Η ύπαρξη μικροοργανισμών δεν σημαίνει υποχρεωτικά και την πρόκληση βλάβης και τη δημιουργία λοίμωξης. Μη λησμονείτε ότι υπάρχει η φυσιολογική χλωρίδα του δέρματος.
- Δεν λαμβάνεται καλλιέργεια από κλινικά μη μολυσμένα (καθαρά) έλκη διότι δεν θα απαιτηθεί θεραπεία.
- Η λήψη ενός αξιόπιστου δείγματος είναι μεγάλης σημασίας και είναι έργο έμπειρου γιατρού και όχι απλά το πέρασμα ενός βαμβακοφόρου στυλεού από ένα έλκος. Με τον τρόπο αυτό δίνονται ψευδώς θετικές καλλιέργειες και ασθενείς οδηγούνται σε περιττές ή λάθος μακροχρόνιες θεραπείες.
- Γενικά οι λοιμώξεις του διαβητικού ποδιού είναι πολυμικροβιακές.
- Απαιτείται εμπειρία για την επιλογή του κατάλληλου αντιβιοτικού ή συνδυασμού τους, την παρακολούθηση του αποτελέσματος ή την τυχόν αλλαγή της θεραπείας.