Σε άτομα που δεν έχουν χολολιθίαση ανευρίσκονται σε ποσοστό περίπου 5%, ενώ σε ιστολογικές εξετάσεις χοληδόχων κύστεων μετά χολοκυστεκτομή ανευρισκόνται μέχρι και το 12% των περιπτώσεων.

Τα είδη τους διαχωρίζονται σε:

1. Καλοήθεις ψευδοπολυποδες (Χοληστερινικοί πολύποδες - αδενομυωμάτωση)

2. Καλοήθη αδενώματα

3. Κακοήθη νεοπλάσματα

Η διάκριση μεταξύ τους δεν είναι ευχερής καθώς όλα τα είδη μπορεί να είναι επίπεδα ή μισχωτά. Εφόσον δε τα κακοήθη δεν διηθούν το τοίχωμα της χοληδόχου κύστεως πολύ δύσκολα μπορούν να εντοπιστούν.

Οι πολύποδες της χοληδόχου κύστης δεν εκδηλώνουν συμπτώματα. Ανευρίσκονται τυχαία σε υπερήχους που γίνονται για άλλους λόγους. Επειδή όμως συχνά συνυπάρχουν με χολολιθίαση, υπάρχει η εντύπωση ότι τα συμπτώματα οφείλονται στους πολύποδες.
Πολύ σπάνια, αν ένας πολύποδας βρίσκεται κοντά στον αυχένα της χοληδόχου και εμποδίζει την ομαλή εκροή της χολής, ίσως να προκαλεί πόνο, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι βέβαιο.

Εύλογα τιθεται το ερώτημα κατα πόσον η χολοκυστεκτομή έχει ένδειξη σε όλους τους πάσχοντες. 

Η χολοκυστεκτομή σε αυτές τις περιπτώσεις έχει τις ακόλουθες ενδείξεις

1. Όλοι οι ασθενείς με συμπτώματα ανεξαρτήτως μεγέθους βλάβης

2. Ασθενείς ηλικίας >60 ετών

3. Όταν συνυπάρχει χολολιθίαση

4. Αύξηση μεγέθους σε διαδοχικούς επανελέγχους.

5. Μέγεθος βλάβης >10 mm

Συνιστούμε λοιπόν παρακολούθηση με υπερηχογράφημα σε ασυμπτωματικούς ασθενείς με βλάβη μικρότερη από 1 εκατοστό και χαραστηριστικά υπερηχογραφικά που δεν μεταβάλλονται στη πορεία του χρόνου.

Αν το μέγεθος είναι κάτω από ένα εκατοστό του μέτρου, ο πολύποδας παρακολουθείται με υπέρηχους κάθε 6 μήνες επί 2 χρόνια.

Αν το μέγεθος δεν μεταβάλλεται η μέτρηση γίνεται μία φορά το χρόνο.